حجت‌الاسلام‌والمسلمین سرلک، در محفل معارفی حرم مطهر بانوی کرامت در شبستان امام خمینی(ره)، ضمن اشاره به موضوع دعا و امکان رابطه انسان با ذات اقدس الهی، با بیان این‌که روشن شدن نسبت ما با این موضوع می‌تواند بساط زندگی دنیایی و نسبت آخرتی ما را تصحیح و لذت واقعی زندگی را اعطا نماید، اظهار داشت: این‌که خداوند متعال در اوج بی‌نیازی‌اش به ما اجازه داده است تا از او بخواهیم و به او بگوییم و درب خانه او را بزنیم، بسیار مهم است؛ متأسفانه اکثر ما همچون ماهی که غرق در آب است، قدر حضور در آب را نمی‌دانیم.

وی در ادامه ضمن اشاره به آیه شریفه « اسْتَجِیبُوا لِلَّهِ وَلِلرَّسُولِ إِذَا دَعَاکُمْ لِمَا یُحْیِیکُمْ»[۱] با تأکید بر این‌که دعا جان و غنا به انسان داده او را در جریان نورانی حیاط واقعی قرار می‌دهد، تصریح کرد: دعا نقطه‌ای است که انسان با همه وجود واقعی‌اش که پر از فقر، نیاز و احتیاج به ذات اقدس الهی است، باخداوند متعال روبرو می‌شود؛ لحظه‌ای که آدمی با حیات انسانی واقعی‌اش متولدشده، تمام دستاوردها و امکانش در آن نقطه متمرکز خواهد شد.

سخنران حرم مطهر بانوی کرامت اظهار داشت: دعا تصمیم آگاهانه ما برای برقراری رابطه باخداوند متعال است؛ دعا یعنی همه وجود من و شما غرق خواستن از خداوند متعال گردد.

وی به موانع اصلی دعا در وجود انسان اشاره و خودبینی‌ها، خودخواهی‌ها و حجاب بی‌نیازی را برجسته‌ترین مانع تجلی دعا در وجود انسان دانست و ابراز داشت: استکبار به خدا و توهم بی‌نیازی، با گرفتاری در اسباب دنیا ایجاد می‌شود؛ دعا لحظه‌ای است که انسان در جزء حوادث، به نیازمندی خود نسبت به ذات اقدس الهی آگاهی پیدا ‌می‌کند.

حجت‌الاسلام‌والمسلمین سرلک با تأکید بر این‌که اگر اراده الهی نباشد، هیچ‌کدام از اتفاقات عالم رقم نخواهد خورد و هیچ موجودی در عالم هیچ استقلالی از خود ندارند، اظهار داشت: دعا تکاندن غیر خدا از نفس و باور کردن به این است که ما سو الله هیچ موجودیت و استقلالی ندارد و همه محتاج به لحظه‌لحظه عنایت خداوند متعال هستیم.

وی با بیان این‌که علم به کرم و مهر الهی دل انسان را در مواجهه با تلاطم دنیا استوار می‌سازد، خاطرنشان ساخت: دعا سرپل انتقال از پوچ و هیچ به همه‌چیز و از ذل بندگی به عز ربوبی است؛ قنوت انسان در نماز و دست نیاز بلند کردن تجلی ربط بین فقر مطلق و غنای مطلق است.

حجت‌الاسلام‌والمسلمین سرلک در اشاره به آیه شریفه « قُلْ مَا یَعْبَأُ بِکُمْ رَبِّی لَوْلَا دُعَاؤُکُمْ »[۲] دعا را ابزار حیات باطنی انسان دانست و اظهار داشت: دعا یعنی وجود انسان سرشار از طلب و نیاز گردد؛ گاهی اوقات انسان با یک نگاه سرشار از عطش نیاز، دعا و طلبی را انجام می‌دهد که صدها و هزاران نفر با الهی العفو نمی‌توانند انجام دهند.

سخنران محفل معارفی حرم مطهر، معرفت به فقر مطلق انسان و غنای ذات اقدس الهی را نخستین و مهم‌ترین گام ورود به عرصه دعا توصیف نمود و یادآور شد: دعا نیازمند خلوت دل و کنار زدن غیر و پس زدن غریبه‌ها در باورهاست؛ خلوت دل با غلبه سکوت و پرهیز از حرف بیهوده ایجاد می‌شود، چراکه خلوت داخلی انسان‌های پرحرف به‌هم‌ریخته، تشویش درونی امکان روبرو شدن باخدا را از انسان می‌گیرد.

وی در اشاره به روایتی از پیامبر اعظم صلی‌الله علیه و آله که می‌فرمایند؛ اگر شلوغی‌های قلب و پرگویی‌های زبانتان نبود، به آن چیزی که من می‌بینم و می‌شنوم راه می‌یافتید، خاطرنشان ساخت: دعا باز شدن چشم و گوش با خلوت‌گزینی و پس زدن غریبه‌هاست.

سخنران حرم مطهر بانوی کرامت تصریح کرد: برای افرادی که قلبشان سرشار از مهر، محبت و نیاز به ذات اقدس الهی است، هیچ مشکل و سختی‌ دنیا نمی‌تواند، مانعی برای حفظ ارتباط و تجلی دعا ایجاد نماید،

حجت‌الاسلام‌والمسلمین سرلک ضمن تبیین روایت از هر دری فقر بیاید، ایمان خارج می‌شود، خاطرنشان ساخت: این روایت که در رابطه با انسان‌هایی است که ایمان سست و ضعیفی دارد؛ این روایت تأکید دارد که درودیوار و پیکر ایمان باید چنان باید قوی باشد که با فقر، شهوت، شهرت و قدرت ایمان انسان از بین نرود. چراکه ایمان محل امن رابطه انسان با ذات اقدس الهی است.

وی به حدیث « فَإِنَّ الْفَقْرَ مَنْقَصَةٌ لِلدِّینِ، مَدْهَشَةٌ لِلْعَقْلِ» از امیرالمؤمنین علی علیه‌السلام اشاره نمود و با تأکید بر این‌که فقر عقل کسی که قلبش از ایمان پر نشده را از کار می‌اندازد، تصریح کرد: اگر قلبی با تمسک به دعا راه ارتباطی‌اش را با خداوند متعال پیدا و حفظ نماید؛ فقر، مریضی و تمام مشکلات دنیا تنها محکی برای صداقت ایمان انسان خواهد بود.

حجت‌الاسلام‌والمسلمین سرلک در بخش پایانی سخنان خود با تأکید بر این‌که هویت انسان ما در توجه به فقر سراسری وجودمان برمی‌گردد، اظهار داشت: دعا به معنای خواستن تنها راه رسیدن انسان به حقیقت است و اگر انسان اهل طلب و خواستن باشد به مرحله نجوا با باری‌تعالی نائل خواهد آمد.

[۱] – آیه ۲۴ سوره انفال

[۲] – آیه ۷۷ سوره فرقان